.jpg)
Je ziet het momenteel overal voorbijkomen op Facebook en Instagram; foto’s en filmpjes van mensen die in de meeste vreemde houdingen liggen en obsessief op hun ademhaling focussen. Stretchend en kreunend zijn ze naarstig opzoek naar hun innerlijke rust ten tijde van quarantaine.
Het antwoord is ‘yoga’. Een zin die ik maar al te vaak voorbij heb horen komen als tip om mezelf in deze tijd te helpen. Ik heb het geprobeerd, echt waar. Ik heb mezelf in de meest ongemakkelijke houdingen gemanoeuvreerd in de hoop dat ik vanuit die vreemde houding mijn rust ergens zie liggen. Die rust is helaas nog net zo ver te zoeken. Deze quarantainetijd is voor mij namelijk pure chaos.
Iedereen komt met tips over hoe ik met deze situatie om moet gaan. Mijn psycholoog probeert het al weken voor elkaar te krijgen dat ik een planning maak. Steeds als ik aan het maken van een planning denk schiet ik al in de stress. Want het maken van een planning maakt de afwezigheid van alle zaken die er kortgeleden nog waren nog zoveel duidelijker. Bij elk gesprek moet ik haar dan ook vertellen dat het me nog niet is gelukt om een planning te maken omdat ik er zoveel paniek door ervaar. Nu hebben we eindelijk afgesproken dat we dan nog maar even wachten met een planning maken omdat het momenteel voor mij averechts werkt. Na die afspraak ervaarde ik eindelijk een klein beetje rust.
Heel de wereld lijkt te weten hoe ik met deze situatie om moet gaan… Ik moet een planning maken. Ik moet een nieuw patroon krijgen. Ik moet aan yoga doen. Ik moet mijn lessen blijven volgen via beeldbellen. Ik moet gezond eten. Ik moet vroeg op blijven staan. Ik moet blijven sporten. Ik moet me geen zorgen maken en me niet laten meeslepen. Ik moet mezelf niet te veel verplichten, maar ik moet me wel aan de afspraken houden.
In een wereld die even stilstaat en een moment van rust gebaart, blijf ik voor mijn gevoel constant rennen.
Mijn wereld is een grote chaos, maar krampachtig blijf ik alles doen wat men zegt dat ik moet doen om de orde weer te vinden. Ik heb mezelf er zelfs op betrapt dat ik andere mensen dezelfde tips ging geven, terwijl ik er zelf helemaal niks aan heb.
Al dit ‘moeten’ zorgt voor mij helaas alleen maar voor het ervaren van nog meer paniek omdat ik constant het idee krijg dat ik het niet goed genoeg doe. Want waarom ervaar ik anders nog steeds zoveel stress, angst en paniek? Vergetend dat het heel normaal is om al die gevoelens te ervaren in deze tijd waar er zoveel verandert en onzekerheid is.
Hoe ga ik er dan mee om? Ik heb geen planning en kijk elke dag wat ik aankan. Mijn patroon bestaat vooral uit mijn vaste eetmomenten en de vooraf bedachte gerechten omdat ik daar wel rust in vindt. Verder is het vooral een soort willekeurig ‘iene miene mutte’ spel. Ik volg geen van mijn lessen via beeldbellen omdat dit door mijn bel angst te veel paniek veroorzaakt. Wanneer ik sport doe ik dat omdat ik het leuk vind, het me fit houdt en omdat het me rust geeft, maar als ik er geen zin in heb dan doe ik het gewoon niet. Ik maak me regelmatig zorgen en barst dan in tranen uit als de paniek rondom de situatie me weer eens overvalt. Dat is niet erg, dat mag er zijn en is zelfs een logische uiting van emoties. Meestal geef ik mezelf daarna de rest van de dag vrij waarna ik lamlendig op mijn bed ga liggen. En ja, dat is op dat moment heerlijk.
Mijn tip die ik jullie wil geven: niks moet.
Zoek je eigen weg en manier om hiermee om te gaan. Ga yoga doen als dat je leuk lijkt, maar doe het ook vooral niet als het je niet leuk lijkt. Ga wandelen, een zak chips leegvreten, hardlopen, je favoriete series bingewatchen, schrijf een boek, blijf heel de dag in bed, maak een planning, houd je pyjama aan, ga naar je werk (kan eventueel ook in pyjama), voel je lamlendig, etc. Doe vooral niet wat niet bij ‘jou’ past. Mensen mogen je alle tips van de wereld geven, maar jij bent stuurman op je eigen schip en jij kiest via welke wateren je naar je bestemming komt.
Deze tijd van quarantaine moeten we samen doorkomen, maar dat doen we allemaal op onze eigen manier. Tips zijn altijd welkom, maar ik kies zelf wat me wel of niet verder helpt. Er is geen goede of slechte aanpak, er is vooral gewoon een ‘aanpak’. Niemand kent mij beter dan 'ik' dus ik heb er vertrouwen in dat ik mezelf hier doorheen kan slepen ook al zit ik het overgrote deel van die tijd in mijn pyjama.