Ik ben niet boos, ik ben ziek - PTSS

Allereerst, het spijt me als ik boos op je word en je niet goed weet waar dit vandaan komt. Ik weet dat ik overkom als een of andere verwende defensieve flapdrol die niks kan hebben. Wanneer ik plots begin te schelden komt dat inderdaad over alsof ik asociaal ben, terwijl ik in essentie vooral op mezelf scheld. Ik voel me er verschrikkelijk over. Ik haat mezelf op dat moment waardoor ik ook weer in paniek kan raken omdat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet. Dit resulteert mogelijk weer in een paniekaanval wat uit het niets lijkt te ontstaan en waardoor het er weer uitziet alsof ik me aanstel. Het lukt me alleen niet goed om er rationeel in te blijven staan. Hoe graag ik dat ook zou willen. Mijn emmer is altijd vol waardoor elke druppel te veel is.

Die volle emmer, dat is een belangrijk punt. Want mijn emmer zorgt ervoor dat ik niks kan hebben. Het lijkt alsof ik me aanstel, maar eigenlijk sta ik chronisch op het punt van overspoeld raken. Dit is wat trauma met me doet. Die trauma's zie je niet altijd en je weet vaak niet eens dat ze er zijn, maar voor mij zijn ze er constant. Het is een zwaar gewicht dat ik altijd bij me draag en waardoor ik altijd onder spanning sta. Elke trigger of disbalans kan er al voor zorgen dat ik onderuit ga.

Momenteel sta ik aan het begin van een EMDR behandeling en dit zorgt voor veel extra spanning wat de emmer nog een beetje extra vult. In de nachten slaap ik slecht waardoor ik weer medicatie moet nemen om mezelf te helpen de nachten door te komen zodat ik niet helemaal doordraai. Hierdoor kom ik in de ochtenden alleen weer bijna mijn bed niet uit wat extra frustratie geeft.

Overdag slik ik ook kalmerende medicatie als ik in paniek dreig te raken, maar dit kan niet altijd want dan verliest het weer de werking. Ik moet dus constant mijn best doen om de juiste balans te vinden. Eén kleine misstap betekent immers al mijn val omdat de lijn waar ik me op begeef heel erg dun is.

Dus ik wil dat je weet dat mijn woede en frustratie niet op jou is gericht. Ik ben niet boos, ik ben ziek en deze ziekte draag ik elke dag bij me. Het is een ziekte die alleen niet zichtbaar is en welke soms zelfs door anderen niet erkend wordt. Ik lig echter wel regelmatig in het ziekenhuis door de psychogene niet-epileptische aanvallen die door deze stress getriggerd worden. De laatste tijd ben ik ook regelmatig opgenomen geweest omdat ik mezelf niet meer kon dragen en steeds meer last kreeg van suïcidale gedachtes.

Ik hoef geen medelijden want ik heb gelukkig veel lieve mensen om me heen die me helpen. Het enige wat ik wil zeggen is dat mijn gedrag zoals dit zich momenteel uit niet gelijk staat aan wie ik ben. Ik ben niet mijn ziekte, ik ben Rosan. Ik kan een hekel hebben aan mezelf zoals ik me naar anderen (en mezelf) kan uiten. Het is niet eerlijk en niet oké. Wetende dat ik dit niet zelf ben, wetende dat ik ziek ben en ik niet een slecht mens ben, weet ik dat ik ook beter kan worden en dat ik mezelf weer terug kan vinden. Dus ik hoef geen hekel aan mezelf te hebben want ik ben elke dag aan het strijden en ik doe mijn best. Dat het soms niet gaat zoals ik dat zou willen is menselijk en maakt me niet minder waard.