.jpg)
- “Jij bent de toekomst!”
- “Jij maakt het verschil!”
- “Jij gaat het helemaal maken!”
- “Jij bent onmisbaar!”
Elke motivatiecoach zal zich mogelijk herkennen in de zinnen hierboven. Nu heb ik ooit te horen gekregen van iemand dat ik misschien ook een goede coach zou kunnen zijn, maar er is een belangrijke reden waarom ik mezelf dit niet zo snel zie doen: ik ben een geboren pessimist. De schreeuwende zinnen hierboven voelen voor mij vooral heel... Vermoeiend en demotiverend.
Nu vind ik persoonlijk dat er niet per se iets mis is met pessimisme. Alleen heb ik daarbij toch ook wel te maken met een sterk gevoel van idealisme en verwacht ik van mezelf dat ik alle problemen in de wereld ga oplossen. Als ik dit niet kan, dan ben ik een mislukkeling en zou ik er net zo goed niet meer kunnen zijn. Lekker zwart wit. Geen grijs gebied. Ik sta aan of uit.
Toch is het pessimisme daarin ook weer mijn redding omdat het ook ontstaat vanuit een zeker realisme. Ik hoef immers niet van mezelf te verwachten dat ik alle problemen in de wereld ga oplossen omdat dit nu eenmaal niet binnen mijn mogelijkheden ligt. Dan kan ik tot in den boze daarover blijven tobben of ik accepteer de grenzen van mijn kunnen en ga door met mijn leven. Zo vormt er zich plots een optimistische pessimist.
Ik heb als kind vaak te horen gekregen dat ik ‘de toekomst ben’ en dat ik ‘het verschil zal maken’. Maar wat als dit niet zo is? Wat als ik gewoon mijn leven leidt en geen weerzinwekkende veranderingen of uitvindingen achterlaat? Wat als ik gewoon vergeten word, net zoals de meeste mensen uiteindelijk worden vergeten. Is dat werkelijk zo slecht?
Nee, dat is helemaal oké. Deze pessimistische optimist zal je uitleggen waarom:
Wat je ook doet en wat voor grootste dingen je ook voor elkaar krijgt, je bent en blijft altijd onbelangrijk voor de wereld. De wereld kan prima zonder je. Zelfs al ben je de nieuwe Einstein, Martin Luther King of vind je een manier waardoor er geen hongersnood meer is en er wereldvrede ontstaat. Het maakt de wereld geen ene hol uit. Ja, de mensheid zal je mogelijk onthouden, maar ook dat is slechts tijdelijk. Het bestaan van de mensheid is immers minder dan een flits in de geschiedenis van tijd. Zelfs de wereld is een minuscuul onderdeel daarvan. Zodra de mensheid – mogelijk door eigen toedoen – uitsterft, draait de wereld vrolijk door. En als het heelal implodeert en alles wat is geweest wordt weggevaagd en er een nieuwe samenstelling van atomen en donkere materie ontstaat, is dat ook prima. Als je ergens in gelooft – wat ik op mijn zeer eigenwijze manier ook doe – kan je zelfs daar overkoepelend naar kijken en zeggen dat het niet uitmaakt. Want of er nu wel of geen hemel of hel is, niet iedereen hoeft een grootse impact op de wereld te hebben gehad om goed of slecht te zijn. Soms hoef je alleen maar te ‘zijn’ en is dat al goed genoeg.
Dus is het niet juist fijn om onbelangrijk te zijn? Je hebt alle vrijheid om wel of niet te doen wat binnen je eigen mogelijkheden ligt en het is goed zoals het is. Er is geen meer of minder relevant persoon. We zijn immers in essentie allemaal even onbelangrijk.
Als ‘Optimistische, pessimistische, idealistische en realistische coach’ zou ik je dus zeggen: “Je bent goed zoals je bent en hoeft daarvoor geen grootse dingen te doen. Dat is allemaal maar relatief. We zijn allen gelijk in ons onbelangrijk zijn en het gaat om onze eigen ervaring van waarde die we aan de dingen in ons leven geven. Dat is het enige wat werkelijk telt. Niemand anders kan dat voor je doen. Daarin bepaal je zelfs zelf hoeveel waarde je geeft aan de waarde die anderen aan jou geven.
Als het voor jou bijna onmogelijk is om elke dag uit bed te komen en je gewone dagelijkse dingen te doen, dan is het slagen daarin (of juist niet) net zo groots en belangrijk als het winnen van een nobelprijs omdat je wereldvrede hebt gecreëerd.
Dat is de kracht van het onbelangrijk zijn.
Comments