.jpg)
Hoe werkt dat eigenlijk? Als je brein niet meer werkt.
Nou, voor een groot deel werkt het vooral niet. Dat is namelijk de kern van het probleem. Het heeft bij mij veelal te maken met overprikkeling, oververmoeidheid en trauma. Men herkent er mogelijk ook wel de ‘burn-out’ in.
Hoe merk ik dat mijn brein niet meer werkt?
De simpelste alledaagse zaken die ik – bij wijze van spreken – normaal gesproken met mijn ogen dicht zou kunnen uitvoeren, lukken niet meer. Alles voelt alsof het een onmogelijke wiskundige berekening is terwijl ik ergens ook weet dat ik het gedachteloos zou moeten kunnen. Juist dat besef maakt het zo lastig. Het voelt alsof je een deel van jezelf aan het kwijtraken bent. Wat ooit normaal was, is dat nu niet meer. Ik moet mezelf opnieuw leren uitvinden.
Wat zijn concrete voorbeelden van jouw niet werkende brein?
- Ik raak alles, maar dan ook alles kwijt. Zoeken is al niet bepaald mijn grootste talent, maar nu verandert elke zoektocht in een speld in een hooiberg. Zelfs al staat het letterlijk voor mijn neus…
- Mijn sport is klimmen en hier hoef ik normaal niet over na te denken. Nu merk ik dat ik zelfs de basistechnieken niet meer weet, waardoor ik tijdens het klimmen mentaal volledig blokkeer. Ik kan slechts nog ver onder mijn niveau klimmen en zelfs dan raak ik nog met mezelf in de knoop.
- Omdat niets meer vanzelf gaat raak ik bij elk klein dingetje over mijn toeren. Daardoor lukt het me niet meer om de administratie rondom school/belasting/werk bij te houden. Zaken die allemaal essentieel zijn, maar waar ik geen centimeter mee verder kom. Hierdoor loop ik bijvoorbeeld wel stage, maar doe ik het eigenlijk een beetje voor Jan met de korte achternaam omdat het me niet lukt om verslagen te maken.
- Ik kan bijna niet meer genieten. Alles wat ik doe voelt vlak omdat het niet meer voelt alsof het werkelijk bij mij hoort en alsof ik het werkelijk aan het doen ben. Er zit een mistigheid in mijn brein die me constant buiten de realiteit zet waardoor er niets meer binnenkomt.
- Het succes van anderen voelt als een messteek. Iets wat ik vreselijk vindt, want waar ik normaal echt houd van het zien van andermans positieve momenten, voelt het nu slechts als een bevestiging van mijn eigen falen. Het groene monster is genadeloos. Hierdoor zijn bijvoorbeeld sociale media zoals Facebook en Instagram zeer negatief voor mij.
- Mijn niet werkende brein is zichtbaar en voelbaar in alles wat ik doe of niet doe. Een van de meest vervelende bijkomstigheden is een gevoel van zinloosheid en verminderde wil/kracht om te leven. Elke dag voelt als overleven en gaat eigenlijk niet meer over leven. Het valt ook wel te vertalen naar een ‘depressie’. Iets waarmee ik bekend ben, maar wat het niet minder vervelend maakt.
Wat helpt me om mijn niet werkende brein weer werkend te krijgen?
Belangrijk is dat ik lief ben voor mezelf en nu gewoon niet te veel van mezelf verwacht en mijn rust neem. Tegelijkertijd is het belangrijk dat ik niet alles in een keer laat vallen en mijn bed niet meer uitkom (hoewel dat heel aanlokkelijk klinkt) omdat dit bij mij averechts werkt. Dan sleur ik mezelf alleen maar dieper naar beneden.
Ondanks dat ik niet kan genieten is het wel belangrijk om zoveel mogelijk positieve dingen te blijven doen. Voor mij is een van de belangrijkste factoren mijn paard omdat ik hier meestal mijn rust kan vinden. Momenteel uit zich dat vaak in willekeurige huilbuien terwijl ik zijn stal aan het mesten ben, maar ergens werkt dat ook wel weer therapeutisch. Als ik hem dan vervolgens aan het poetsen ben en zijn warme bries langs mijn huid voel, vult zijn vriendelijke warmte mijn hart. Zelfs al is het maar voor even, die momenten zijn onmisbaar om staande te blijven.
Naar buiten gaan, sporten en bezig blijven (hoe klein ook) zijn voor mij essentieel. Zelfs al voel ik me elke dag lamlendig en schreeuwt mijn hele zijn dat ik nooit meer van die bank af moet komen, ik blijf in beweging. Ik sleep mezelf naar de klimhal, ik ga iedere keer weer naar mijn paard en ik trek vol walging mijn hardloopschoenen aan om dat rondje buiten te rennen. Want zelfs al gaat het misschien vreselijk en erger ik me kapot aan mezelf, ik heb wel even sociaal contact of in ieder geval mijn lichaam in beweging gebracht. Daarmee behaal ik steeds weer een grote persoonlijke overwinning.
Wanneer is dit voorbij?
Geen idee, dat weet alleen de toekomst. Belangrijk is dat ik mezelf ook daadwerkelijk de tijd geef. Hier hangt geen deadline aan. Het is zoals het is en daar moet ik mee dealen.
Ik blijf doen wat ik nog kan doen, maar als het niet gaat zet ik weer een stapje terug. Zo hoef ik niet direct alles los te laten, maar houd ik vast aan wat ik nog kan doen en vind ik weer mijn balans. Een balans die er hopelijk uiteindelijk voor zorgt dat mijn niet werkende brein weer gaat werken.
Comments