Helemaal gezond en toch doodziek

Ik ben onlangs gezond verklaard door mijn huisarts. Toch voel ik me regelmatig doodziek door het beestje dat ‘depressie’ heet. Dit gecombineerd met onder andere PTSS, een eetstoornis, een paniekstoornis, agorafobie en een conversiestoornis zorgt voor een behoorlijke drukte in mijn brein. Momenteel lig ik bovengemiddeld vaak in het ziekenhuis met een psychogene niet-epileptische aanval en met een hartslag die zomaar de 230 aantikt. Maar als ze lichamelijk onderzoek doen, ben ik gelukkig gezond.

Zit het dan maar tussen mijn oren? Dan ben ik toch slechts ziek in mijn hoofd!? Moet ik me er niet gewoon overheen zetten?

Helaas, zo werkt het niet. Wat bij deze gedachte namelijk wordt vergeten is dat het mijn brein betreft en dat brein stuurt mijn hele lichaam aan. Disfunctioneert dat brein dan is het geen gekke consequentie dat het mijn hele lichaam aantast. Bij mij uit zich dat dan ook letterlijk in aanvallen waarbij mijn lichaam uitvalt en ik last krijg van tonische clonische aanvallen (ik val op de grond, verkramp en ga schokken met mijn lichaam). Zo’n aanval kan wel vier uur duren en de meeste medicijnen helpen niet. Ik ben volledig platgespoten geweest met van alles en nog wat, maar de aanvallen bleven doorgaan. Om dan nog te zeggen dat het slechts tussen de oren zit is misschien een beetje achterhaald.

Alleen, hoe zit het dan met mensen die niet zulke heftige symptomen hebben? Is dat dan minder erg?

Nee, dat is niet minder erg. Wellicht is het voor het oog minder concreet en duidelijk maar de stress heeft net zoveel invloed op het brein als bij mij. Het effect kan even groot zijn en zich toch heel anders uiten. Je kunt dan bedlegerig worden omdat het voelt alsof er een olifant op je lichaam rust of je wordt juist hyper actief en rent jezelf volledig voorbij totdat je uiteindelijk alsnog instort. Het lastige is dat hier mogelijk minder begrip voor is omdat er niet een concreet ziektebeeld is om naar te wijzen. Je bent ernstig ziek, maar tegelijkertijd ook helemaal gezond. Hoe tegenstrijdig kan iets zijn.

Ergens mag ik dan ook van geluk spreken dat ik te maken heb met pnea’s (psychogene niet-epileptische aanvallen). Ik vind het heel stom om te zeggen want het is echt verschrikkelijk om ze te krijgen, maar er is tenminste wel een meer concreet ziektebeeld waar men naar kan wijzen en waardoor men eerder begrip heeft voor je ‘disfunctioneren’. Als het met mij minder gaat word ik letterlijk onderuit gehaald door heftige aanvallen. Terwijl iemand die hetzelfde ervaart en er net zoveel last van heeft misschien zou hopen dat ze een keer letterlijk onderuit gaan zodat ze echt niet meer verder hoeven of kunnen. Maar als je lichaam gezond is, gaat het door tot het bittere einde. Mentaal brokkelen er steeds meer stukjes af, maar fysiek gezien gaat dit veel langzamer. Uiteindelijk zal het je ook fysiek beïnvloeden natuurlijk. Als je het eerste beste psychologie boek pakt zal je lezen dat stress dodelijk is. Maar willen we het echt zover laten komen eer we het serieus nemen? Moet iemand eerst letterlijk doodziek worden om ziek te kunnen zijn?

Mijn aanvallen krijg ik niet per se als mijn lichaam het al opgeeft, mijn aanvallen krijg ik als extreme fysieke reactie op stress. Het is een resetknop die me letterlijk een halt toeroept om te voorkomen dat ik mezelf fysiek doodziek maak (op de blauwe plekken en kneuzingen die ik ervan krijg na). Mijn brein en lichaam geven mij niet de mogelijkheid om verder te gaan dan dat resetmoment want daarna kan ik niet anders dan focussen op mijn herstel. Loop ik weer tegen dezelfde muur op? Dan zal ik dat weten ook. Tegenwoordig is dat vaker dan gemiddeld omdat mijn algemene stressniveau momenteel al erg hoog is (mede door de PTSS). Dat betekent dus dat het extra belangrijk is om balans te vinden. Tegelijkertijd zonder daar te veel druk op te leggen want als het misgaat krijg ik misschien wel een aanval, maar dan vergaat de wereld gelukkig ook niet.

Voor mensen die niet zulke duidelijke of extreme symptomen hebben is het net zo goed belangrijk om zichzelf serieus te nemen en hun eigen balans te vinden. Maar ook is het belangrijk dat hun ziektebeeld wordt erkend. Natuurlijk ben je niet alleen maar ziek want je bent ook niet alleen maar ‘kanker’ als je kanker hebt (even grof gezegd). Je bent nog net zoveel mens en nog net zoveel ‘jij’ als eerst, maar daarbij ben je ook ziek. En als je het zo niet wilt zien, is dat ook oké, zolang er maar bewustzijn is dat zelfzorg belangrijk is en er af en toe best op die rem getrapt mag worden.

Dus ja, ik ben helemaal gezond. Dat heb ik onlangs nog te horen gekregen van mijn huisarts. Toch ben ik ook erg ziek. Een vreemde tegenstrijdige combinatie, maar het is belangrijk om beide factoren serieus te nemen. Ik voel me gezegend met een gezond lichaam, maar weet dat ik ook moet zorgen voor mijn mentale welzijn omdat dit effect heeft op heel mijn ‘zijn’. De ene uiting van iets als depressie is niet minder erg of erger dan de ander want het kan allebei extreme en zelfs dodelijke gevolgen hebben. Dat is belangrijk om te beseffen want daardoor weet ik dat ik mezelf serieus mag nemen en dat ik er voor mezelf mag zijn.