Vogelvlucht

Het is niet de chaos waar ik bang voor ben. Juist de stilte van de rust is wat me beangstigt. Het moment dat je even stil kunt staan bij alles wat er gaande is en je eigen kwetsbaarheid zo ontzettend duidelijk wordt. Een besef dat door het diepste van mijn zijn heendringt en zich meester van me maakt.

Het zijn juist die momenten van rust die de chaos van het bestaan zo zichtbaar maken. Zolang ik mezelf omring met de drukte en zo één wordt met de chaos hoef ik het niet bewust te zien. Dan leef ik in de schijn van het bezig zijn. Om een of andere reden voelt dat fijner en veiliger dan bewust in het hier en nu te zijn. Werkelijk met mezelf te zijn. Laat me dan maar gewoon verdwaald zijn.

Schijnveiligheid, dat is wat het is. Want de chaos zal zich altijd weer op me storten. Paniek zal zich meester van me maken en dan ben ik weer terug bij af.

Is het laf om mijn leven te leiden in vogelvlucht wetende dat ik slechts de werkelijkheid ontvlucht? Misschien kan ik dan maar beter sterk zijn en even stil blijven staan. Dan laat ik me omringen door de pijnlijke stilte en kan ik één worden met de onontkoombare realiteit. Zodra het voelt alsof ik het niet dragen kan, ga ik toch met volle angst vooruit mijn eigen onzekerheid tegemoet.

De stilte mag er zijn... Al doet het soms pijn om werkelijk te voelen wat ik liever niet wil voelen. Toch ben ik liever in het hier en nu zodat ik werkelijk bij mezelf kan zijn en weet wanneer ik op de rem moet duwen om mijn breekpunt voor te zijn.

In vogelvlucht ontvlucht ik de beangstigende realiteit. In de onzekere stilte van het moment vind ik mijn eigenheid.