Ode aan de lelijkheid

Mooi zijn, we willen allemaal mooi zijn. Maar mogen we niet ook gewoon lelijk zijn? Is het altijd nodig om onze ‘imperfecties’ te verbergen? Kunnen we niet gewoon naar voren stappen samen met al onze lelijkheid en het dragen met trots? Een trots die door het diepste van de ziel heen galmt!

“Wij zijn lelijk en dat maakt ons prachtig!” zingen we in koor terwijl een grandioos orkest onze tekst door de ruimte heen draagt.

Een serenade die ik graag voor een ieder wil voordragen omdat ik er werkelijk in geloof. Toch vind ik het lastig om het ook op mezelf te betrekken. Bijna alsof het wel voor ieder ander telt, maar niet voor mezelf. De geloofwaardigheid van mijn verhaal zakt alweer diep weg in een eindeloze put des onzinnigheid. Ik duik erachteraan, grijp het vast en klim weer naar boven. Een moeizame tocht die ik maak omdat ik niet wil dat mijn zinnige onzin vergaat. Tijdens het vinden van mijn weg terug omhoog voel ik muziek in me opborrelen die via mijn aderen een weg naar buiten zoekt. Het is de serenade die we samen zouden zingen. Voor het eerst voel ik de neiging om het niet slechts voor de ander te zingen, maar ook voor mezelf.

Hier is hij dan, mijn ode aan de lelijkheid:

Een lichaam vol met kreukels

De een nog groter dan de rest

Een puistje hier, een pukkeltje daar

‘t Siert allen mijn lichamelijk gewest

Soms kijk ik in de spiegel

Maak ik mezelf kriegel

Want mijn lichaam is te kort

Mijn benen zijn te dik

Mijn heupen zijn te breed

Mijn borsten zijn te klein

En mijn kont is veel te rond

Blind voor alle schoonheid die daar stond…

Toch langzaam leer ik weten

Hoe met de juiste maat te meten

Want wat ik toen niet zag

Is dat ik er best wel wezen mag

Ja ik ben ook lelijk

En dat vind ik toch zo mooi

Soms een putje in mijn benen

Ondersteund door een mooie plooi

Ik mag toch niet klagen

Met zo’n goddelijk lichaam als dit

Zwierend langs de balustrade

Vang ik het juiste licht

Want iedereen mag het weten

Dit is mijn gezicht

En och wat ben ik lelijk

Maar wat is dat mooi

Je zou toch maar perfect zijn

Gevangen in een kooi

Nooit eens even lelijk

Nooit eens onvolmaakt

Altijd maar weer prachtig

Maar niemand die je raakt

Dan ben ik liever lelijk

Dan ben ik liever ‘ik’

Het geeft me de schoonheid

Die je niet altijd ziet

Perfectie, dat hoef ik niet…

Ik stap uit de kooi

Ik ben niet alleen maar mooi

En iedereen mag het zien!

Laat mij maar lekker stralen

Laat mijn imperfecties pralen

Want ja ik ben ook lelijk

En dat maakt me juist zo mooi

Zo klom ik uit de put des onzinnigheid. Mijn lied galmend langs de wanden. Alles dragend en niet gedragen wordend. Elke stap een onmiskenbare overwinning. Eenmaal bovenaan gekomen was mijn gezicht rood en mijn haar wild. Alles duidde op een immense inspanning waarmee ik niet alleen de klim, maar ook mezelf had overwonnen. Zo lelijk als de nacht, stond ik daar in al mijn pracht. Wat was ze mooi met haar lelijke kracht.

- Rosan van der Zee