Nieuwsmoe

We leven in een tijd waarin er veel gebeurt. Hoewel, we hebben vooral door dat er veel gebeurt. Dit mede dankzij zaken als ‘social media’. Het is onwijs handig om overal van op de hoogte te zijn. Dan kan je tenminste meepraten in gesprekken tijdens feestjes waarbij je eigenlijk niet zo goed weet wat je met jezelf aan moet. Als er dan ook nog eens geen hond of kat aanwezig blijkt te zijn waar je je aandacht op kunt richten, zal de kennis omtrent recente gebeurtenissen je door de avond heen slepen.

Toch vraag ik me soms af of ik al dat nieuws dat dagelijks op mijn bordje wordt gegooid wel altijd met me mee wil nemen.

Wil ik weten dat er weer iemand vermoord is? Wil ik weten dat er een gevaarlijk iemand op de vlucht is? Wil ik weten dat iemand zich het leven heeft ontnomen? Wil ik weten dat er weer een oorlog is? Wil ik weten dat er weer een aanslag is gepleegd? Wil ik weten dat de mensheid gedoemd is door de klimaatverandering? Wil ik weten…

En ja, ik wil weten. Ik wil heel graag weten. Dit niet alleen omdat ik dan tenminste niet overkom alsof ik onder een steen leef, maar ook omdat ik mijn ogen niet wil sluiten voor alle gebeurtenissen in de wereld. Toch maakt het me ook bang. Het maakt me dusdanig bang dat ik bepaalde dingen niet eens meer durf te doen. Ik heb bijvoorbeeld een angst voor het openbaar vervoer. Iedereen is daar plots een potentiële bedreiging geworden. Ik ben al jaren niet op vakantie geweest. Wie weet wie ik in het buitenland wel niet tegenkom. Ik durf niet naar de Gay Pride in Amsterdam waar ik eigenlijk al heel lang een keer naartoe wil. Straks vindt er nog een aanslag plaats. Ik weet ook niet of ik kinderen wil krijgen. Hoe kan ik ze in een wereld zetten die al gedoemd is kapot te gaan?

Er is overal gevaar. Er is overal dreiging. En dat was er eigenlijk altijd al, maar nu ben ik me er constant van bewust.

Dus ik zit thuis. In mijn veilige haven. Ik verberg mezelf voor de wereld, maar de wereld verbergt zich niet voor mij. De wereld dringt elke dag mijn huis binnen. En ik sta het nog toe ook. Via mijn telefoon, via mijn computer, via een tablet, via een smartwatch, via de radio en zelfs via de krant (ja, dat bestaat nog). Elke dag word ik overspoeld door informatie die super nuttig is voor tijdens een feestje, maar waar ik in feite geen ene ruk mee kan. Het komt en het komt en het blijft maar komen. Een ontembare waterval aan informatie stort zich meedogenloos op me en dringt ongevraagd mijn hoofd binnen. De hele wereld lijkt om een plekje in mijn brein te vechten. LAAT ME MET RUST! IK WIL DIT NIET! IK WIL STILTE!

Er lijkt geen plek meer over te zijn voor mezelf…

Hoewel ik het dan ook heel graag allemaal wil weten is het misschien beter om mezelf ook te beschermen voor al die informatie. De wetenschap dat de wereld een duistere en onheilspellende plek is, is een wetenschap die mij in mijn greep lijkt te houden. Want de wereld is niet alleen maar dreiging en gevaar. De wereld is ook ontzettend mooi. Toch lijk ik het niet meer te kunnen zien. Het duister heeft me het licht ontnomen.

Ik besluit om maatregelen te nemen. Ik besluit om mezelf te beschermen van al het nieuws in de wereld. Begrijp me niet verkeerd, er is niks mis met bang zijn. Angst hoort nu eenmaal bij het leven. Er is echter wel iets mis met bang zijn als het je hele leven begint te bepalen. Als het je beperkt in de dingen die je doet. Soms moet alle informatie gewoon even onzichtbaar blijven. Dat is dan ook wat ik zo nu en dan doe om mezelf een moment van rust te gunnen.

Telefoon uit. Computer uit. Tablet uit. Smartwatch uit. Radio uit. Krant dicht. Eventjes helemaal niets.

Ik pak een boek en begin een verhaal te lezen waarvan ik weet dat het niet echt is, maar waarin ik even helemaal kan verdwijnen. Ik vind eindelijk weer de ruimte in mijn eigen hoofd. Niets dat me nu nog zal beangstigen.

Plots zwaait de deur open en iemand rent naar binnen waarna de volgende woorden zich luidkeels door de ruimte verspreiden: “Heb je het nieuws al gehoord!?”

Ik verbreek mijn moment van stilte en kijk omhoog vanuit mijn boek. Met een rustige stem antwoord ik: “Nee, dat heb ik niet gehoord en voorlopig hoef ik het ook nog niet te weten. Dit moment is even helemaal van mij.”

De persoon die zojuist vol passie naar binnenstormde om het grote schokkende nieuws te brengen, staat er ietwat verloren bij. Ik wil mijn blik weer naar mijn boek verplaatsen, maar voordat ik dit doe komt er nog iets in me op en ik zeg: “Ik ga dit jaar denk ik weer eens op vakantie. Dat is al veel te lang geleden. Ook ga ik naar de Gay Pride. Daar heb ik immers altijd al eens naartoe willen gaan.” De ander kijkt me verrast aan, maar lijkt daarna alweer te verdrinken in al het nieuws dat zijn hoofd overspoelt.

Vervolgens laat ik de stilte weer de ruimte vullen en ga ik verder met het lezen van mijn boek. Heel eventjes lijkt mijn angst voor het leven te zijn geblust. Tevreden geniet ik van mijn rust.