.jpg)
Spreekwoorden, ik vind ze fantastisch. Alleen begrijp ik er de helft van de tijd geen snars van. Oké, de spreekwoorden die ik er echt in heb gestampt kan ik nog wel vertalen, maar de meeste dingen neem ik veel te letterlijk. Tja, lekker autistisch zal je dan wel denken. En dat is ook wel zo… Maar het krenkt altijd weer mijn gevoel van waardigheid (wat al niet heel erg hoog is).
Ik heb hierdoor wel een speciaal talent gekregen.
Ik bedenk mijn eigen metaforen voor alles in het leven. Hierdoor kom ik vaak over als een ontzettend taalkundig persoon dat op sierlijke wijze haar eigen taal vormgeeft. In werkelijkheid is het slechts een creatieve manier om mijn gebrek aan kennis omtrent de Nederlandse taal te maskeren. Ik ben dus een hoax, maar wel een creatieve hoax. In die zin kunnen we het dus ook onder het mom van ‘dichterlijke vrijheid’ verbloemen.
Mijn ‘beperking’ omtrent het interpreteren van spreekwoorden en gezegdes kan wel zorgen voor humoristische taferelen in mijn hoofd. Ik zie namelijk letterlijk voor me wat je zegt. Als mijn moeder dus vroeger tegen me zei dat ik ‘dat ijsje wel op mijn buik kon schrijven’. Zag ik letterlijk voor me dat ik met een ijsje op mijn buik moest schrijven. Mijn antwoord daarop was dus vooral een verbouwereerde blik in plaats van ontzag voor deze ernstige bedreiging. Een tafereel dat in mijn 23 jarige mensenleven nog steeds relatief vaak voorkomt.
Toch lijken mensen mijn zelfbedachte metaforen wel te begrijpen. Dus het ligt niet aan mijn kwaliteiten in het abstract vormgeven van taal. Mijn verhaal komt immers over. Dus een vraag aan mijn brein: waarom kan je niet gewoon die stomme spreekwoorden onthouden die door de maatschappij al voor je zijn voorgekauwd? Het is dusdanig voorgekauwd dat je het met een rietje kunt opslurpen… Waarom kots je het dan altijd weer uit?
Gelukkig is er weldegelijk een verklaring voor. Het grote verschil is namelijk dat ik die brei aan voorgekauwde spreekwoorden niet zelf heb bedacht. Dat is dan ook de reden waarom ik het niet goed onthoud omdat het niet vanuit mijn eigen grijze massa is ontstaan. De context die anderen eraan verbinden is niet door mij verzonnen waardoor ik het minder makkelijk in mijn dagelijkse spraak integreer. Die voorgekauwde brei is dus misschien wel makkelijk door te slikken, maar echt totaal niet te snaaien en onverteerbaar voor mij.
Ik heb me hier vroeger erg druk over gemaakt en kon er zelfs onzeker van worden. Mensen vinden het vaak wel grappig of schattig dat dit onwetende meisje het geheugen van een goudvis lijkt te hebben (wat overigens langer is dan je denkt), maar deze gedachte klopt alleen niet. Mijn geheugen is namelijk prima. Het is alleen vrij selectief in hetgeen het wel of niet wil onthouden. Mijn fantastische brein krijgt over het algemeen namelijk veel te veel informatie binnen waardoor ik vooral focus op de zaken die me interesseren. Dat is een ontzettend onhandig eigenschap als je ‘normaal’ over wilt komen.
Toch ben ik ook dankbaar voor dit ‘anders zijn’. Of laten we zeggen dat ik normaal ben op mijn eigen – gekke – manier. Het zorgt er namelijk voor dat mijn taalgebruik niet saai of voorspelbaar is, maar zijn eigen creatieve wendingen kent.
Slik je voorgekauwde brei aan spreekwoorden dus maar lekker door, ik bak ze zelf wel.