Je bent mijn grootste ergernis omdat ik van je hou

Ik haat de manier waarop je kauwt.

Het walgelijke geluid als je doorslikt gaat door merg en been.

Je ademt veel te hard.

Waarom nies je niet gewoon normaal?

Heel je aanwezigheid maakt te veel kabaal.

Waarom kijk je me zo aan!?

Ik kan je niet uitstaan!

Je haalt echt het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik krimp ineen om de kleinste dingetjes. Ergens weet ik dat het nergens op slaat want wat kan jij eraan doen dat jij die dingen doet die voor ieder mens normaal zijn. Nu ben ik over het algemeen al overgevoelig voor bijgeluiden e.d., maar om een of andere reden is het zo anders als jij dit doet. Het komt allemaal veel intenser binnen. Ik word er gewoon boos van. Zelfs als je stil bent maak je nog te veel lawaai.

Wie weet komt het omdat ik je zo goed ken dat ik elk klein detail van jouw ‘zijn’ onderdeel van mezelf voelt. Dat is ergens ook iets moois. Als ik je niet zie kan ik je herkennen aan de manier waarop je zucht of zelfs de manier waarop je je neus snuit. Je voetstappen zijn een herkenbaar ritme geworden. Soms hoef je niet eens iets te doen en ik weet al dat jij het bent.

Tegelijkertijd voel ik me opgesloten. Wil ik je weghebben. Word ik chagrijnig om de meest irrationele oorzaken. Zitten we te kibbelen om niets. Ben je soms de meest vervelende persoon die ik ken!

Maar ik ben graag bij je. Jouw aanwezigheid is me zo vertrouwd. Ik kan op je bouwen en weet dat je er altijd voor me bent. Dat is iets wat zoveel belangrijker is dan die kleine ergernissen waarmee ik mezelf soms verblind. Waar we elkaar soms mee verblinden.

Misschien zijn die ergernissen niet zo erg als het soms lijkt. Is het zelfs iets wat ik mag koesteren. Want het feit dat al die kleine stukjes ‘jij’ bij mij door merg en been gaan, betekent dat je ook in mijn hart zit. Dat is waarom ik je zoveel intenser aanvoel. Onze verbinding is zo sterk dat het soms pijn doet.

Laat me maar aan je irriteren. Laat ons kibbelen over de stomste en onnozele zaken. Laat ons onszelf maar ergeren aan onze liefde voor elkaar. Want dat is wat het is: liefde. Een intense vorm van ‘houden van’ die tot in het diepste van ons zijn doordringt.

Het maakt ons kwetsbaar en misschien zelfs wat angstig om iemand zo dichtbij te hebben en voelen. Een opsluiting van warmte en liefde. Dat maakt wellicht dat ik de kilte van de irritatie zo sterk ervaar omdat de warmte me anders zo benauwd. Ik laat het zijn, maar ben me ook steeds meer bewust van de ware betekenis die erachter ligt.

Je bent mijn grootste ergernis… Omdat ik van je hou.