Is er leven na de dood?

Het meisje lacht

zonder te lachen.

Het meisje huilt

zonder te huilen.

Hoe te leven met de ondraaglijkheid van gevoelloosheid? Een demping die niets ontziet en alles naar de vergetelheid duwt.

Hoe te leven met de leegte van het gat dat zich door je hart heen wroet? Een ‘niets’ wat je immer herinnert aan de zinloosheid van het bestaan.

Als ik niet beter wist zou ik denken dat ik dood was. Niet meer hier was. Slechts een herinnering was.

Een traan.

Trillende stem.

Gefronste wenkbrauwen.

Een teken van leven.

De leegte vult zich met zwarte donkere wolken. Het overweldigt me. Het beangstigt me. Is dit echt?

Het doet pijn om zoveel te voelen. Om te voelen hoe het is om mens te zijn. Maar het is ook fijn. Wetende dat achter de wolken de zon schijnt. Omdat ik het nu niet kan zien betekent dat nog niet dat het er niet is.

Is er leven na de dood?

Ik voelde niks.

Leegte.

Stilte.

Vergankelijkheid.

En nu? Nu voel ik alles.

Ik sta op en voel het leven in me stromen terwijl ik de stortvloed aan gevoelens over me heen laat komen.

Het breekt me, beleeft me en geeft me het gevoel mens te zijn.

Tranen stromen.

Laat de pijn maar komen.

Het ongeluk als een prachtig goed.

Wetende dat ik eindelijk het leven ontmoet.

Wat als verdriet niet iets slechts hoeft te zijn? Wat als breken een teken van leven is?

Ik reanimeer mezelf met mijn kwetsbaarheid. Ik zak diep in de put omdat ik weet dat ik tijdens de klim naar boven weer sterker kan worden.

Daar zijn de wolken. Die wonderschone donkere wolken met ontelbare regendruppels die gezien willen worden.

De wolk breekt.

Het meisje breekt.

Een regenboog laat zichzelf zien vanuit de voorzichtige zonnestralen die zich door het wolkendek heen vechten. Het is prachtig om te zien.

Duizenden kleuren laten zich vangen door het licht. De koude regen als onderdeel van dit wonderschone spektakel waarmee het leven zich laat zien.

Het meisje huilt.

Het meisje lacht.

Het meisje straalt

Het meisje voelt.

Het meisje leeft.

Er is leven na de dood.