Leven na een gedwongen opname

Opeens ben ik weer thuis na een gedwongen opname in Poortugaal. Het voelt alsof alles wat eerst zo normaal was een hele nieuwe betekenis heeft gekregen. Mijn wereld is niet meer de wereld zoals ik hem ken. Alles voelt vreemd en onbekend. De muren zijn anders, de lucht voelt raar, het voedsel smaakt me minder, mijn nachtrust is ver te zoeken, mijn lichaam voelt niet van mij en mijn huis lijkt soms zelfs mijn huis niet meer.

Hoe kan er in zo’n korte tijd zoveel veranderen?

Op het moment dat ik op mijn kwetsbaarst was ben ik niet gehoord, noch gezien. Mijn ouders gaven bij de hulpverleners aan dat ze me in verband met mijn autisme geduldig moesten benaderen en heel veel duidelijkheid moesten geven. Hier is bijna niets mee gedaan. Zo ben ik in een isoleerruimte gegooid zonder dat ik wist wat er was gebeurd of waar ik was. Mijn kleding is van mijn lichaam gerukt en ik ben meerdere malen in de houdgreep gehouden en volgespoten met medicatie. De hulpverleners verplichtten me om te praten terwijl me dit door alle druk en onduidelijkheid niet meer lukte. Toen ik aangaf dat ik wel kon schrijven, zeiden ze dat dit niet mocht waardoor ik ongehoord achterbleef.

De ene na de andere escalatie volgde waardoor ik binnen no-time veranderde in iemand waarvan ik nooit had verwacht dat ik dat ooit zou zijn. Ik paste perfect in het plaatje van ‘One Flew over the Cuckoo’s Nest’: hoofdbonkend, armenkrassend, volledig verstomd, eten gooiend, schreeuwend en huilend, maar bovenal ‘alleen’. Het moment dat ik uit pure frustratie en angst zelfs een suïcidepoging deed, maar gelukkig op tijd hulp zocht, deden ze niets meer dan het touwtje van mijn nek knippen en me verder negeren. Toen ben ik gevlucht omdat ik zover mogelijk van die vreselijke plek vandaan wilde komen. Uiteindelijk werd ik na een grote zoektocht bewusteloos in een bos gevonden en mocht ik weer terug naar de kliniek waar ik zonder pardon in de isoleercel werd gegooid.

Het verhaal is bizar en klinkt bijna als een goede thriller, maar het is realiteit. Misschien maakt dat het nog wel bizarder.

Op een gegeven moment voelde het alsof er nooit meer een einde aan zou komen. Niets dan een kleine kamer met slechts een matras, een fles water met bekertjes, een po en een schaarse hoeveelheid toiletpapier. Dit was blijkbaar mijn wereld geworden.

Dan kwam plots toch die dag dat ik weer naar huis mocht en mijn ouders me kwamen ophalen. Het meest onwerkelijke wat ik ooit heb meegemaakt. Ik was inmiddels zo gewend om weggestopt en genegeerd te worden dat het vreemd was om zoveel liefde en zorgzaamheid over me heen te krijgen. Het was fijn, maar ik had ook het gevoel dat het niet echt was of dat ik het niet verdiende. Ik zat nog steeds vast in die andere wereld waar ik ondanks alle pijn toch een beetje aan gewend was geraakt. Zelfs de isoleercel was iets waar ik soms stilletjes naar verlangde. Hoezeer ik het ook haatte, de stilte, de onderprikkeling en de uitzichtloosheid was ergens ook vertrouwd geworden.

Eenmaal thuis kreeg ik veel last van pukkels, hoofdpijn en heftige vermoeidheid. Duidelijke fysieke uitingen van stress. Tijdens de opname heb ik veel gehuild, maar eenmaal thuis kwam het er niet meer uit. Ik wist niet meer wat ik nou als realiteit moest zien. Misschien was het allemaal wel niet echt gebeurd? Heb ik het slechts gedroomd? De eerste paar dagen voelden daardoor vooral heel leeg en ik kon niet bij mijn gevoel. Later werd ik steeds vaker midden in de nacht angstig wakker en wist ik even niet waar ik was. Dan vroeg ik me af of ik ooit wel echt thuis ben gekomen of dat ik misschien nog in de kliniek zat. Overdag kreeg ik steeds meer te maken met herbelevingen en kwam ik in derealisatie (dissociatie) terecht.

Alles in me schreeuwde om mezelf er maar aan over te geven en er niet meer tegen te vechten. Ik was zo verschrikkelijk moe van al het vechten dat ik het liefst wilde verdwijnen. Toch zit er in mij een eeuwige rebel die me overeind wist te houden. Alles wat ik had meegemaakt wakkerde een vuur in me aan. Dat vuur wilde branden. Niet om iets kapot te maken, maar juist om vanuit de lelijkheid nieuwe vruchtbare grond te creëren waarop zoveel nieuwe mooie dingen konden groeien.

Ik ging tegen mijn eigen destructieve gevoel in en herpakte mezelf zo goed als ik op dat moment aankon. Juist door mezelf niet te de vraag te stellen ‘waarom’ mij dit was overkomen, maar juist door verder te kijken dan dat. Dit was me nu eenmaal overkomen en daar kon ik niets meer aan veranderen, maar hoe kan ik nu verder gaan? Hoe te leven na zo’n traumatische gebeurtenis?

Op dat moment werd zelfzorg mijn prioriteit. Ik ging kleien, muziek maken, sporten, luieren en schrijven, vooral heel veel schrijven. Ik heb alles chronologisch genoteerd wat er is gebeurd en heb besloten dat ik het volledig wil uitschrijven tot een compleet verhaal. Daarmee confronteer ik mezelf heel erg, maar het is tegelijkertijd iets waarvan ik voel dat ik het nodig heb om mezelf weer volledig te kunnen hervinden. Ik merk nu al dat het me heel goed helpt. Dit verhaal schrijf ik ook niet alleen voor mezelf, maar ook voor vele anderen. Want ook dit is iets wat helaas vaker voorkomt en dat verhaal moet gedeeld worden.

Belangrijk hierin is wel dat ik mezelf in alles de tijd gun om te herstellen. Niks moet zolang ik dat niet aankan. Gelukkig heb ik ook heel veel lieve mensen om me heen die me hierin supporten.

Stukje bij beetje gaat het beter. Nog steeds heb ik te maken met herbelevingen en is mijn vertrouwen in de zorg weer beschadigd. Het voelt soms alsof een deel van mij daar nog steeds in die kliniek vastzit, maar ik weet dat ik hier op mijn eigen manier uit kan komen. Daar ga ik alles aan doen. Het meisje dat daar heeft gezeten en daar deels nog steeds vastzit zal voor zichzelf zorgen en van zich laten horen.

De gedwongen opname is niet het einde van mijn leven, het is een nieuw begin.