.jpg)
Ik hoor mijn telefoon overgaan. Op het scherm zie ik de naam van mijn therapeute verschijnen. Mijn adem stokt even en ik staar slechts naar mijn trillende mobiel. Ik ben de belafspraak vergeten.
Alles in me zegt dat ik niet moet opnemen. Het is te veel. Ik kan dit niet. Ik zal dichtklappen. Maar ik wil mijn therapeute ook niet zomaar laten zitten. Ze weet dat ik belangst heb en houdt daar vast wel rekening mee. Voordat mijn mobiel overgaat op de voicemail neem ik dus maar op en loop ik direct naar een ruimte in het huis waar ik hoop dat mijn ouders me niet kunnen horen.
“Hey, bel ik gelegen?” Ze klinkt vrolijk, maar ook wat afwachtend. De laatste belafspraken waren immers een beetje een flater omdat ik dichtsloeg en ze slechts een gesprek voerde met mijn stilte.
“Uhm, ja je belt wel gelegen.” Mijn twijfelende stem verraad dat ik de belafspraak was vergeten. “Fijn, is er iets waar je het nu over wilt hebben?”
Stilte… Ik denk en ik denk, maar er komt niets naar boven. Er is eigenlijk heel veel waar ik het over wil hebben, maar het komt er niet zo snel uit. Het voelt alsof er een muur staat tussen alles wat ik te zeggen heb en de weg naar mijn mond.
“Uhh, ik weet nu even niet specifiek iets.” stamel ik onzeker.
Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. Een kleine zucht vertaal ik naar haar teleurstelling. Dit lijkt immers alweer een zinloos gesprek te gaan worden. “Wist je niet meer dat ik zou bellen? Dan begrijp ik wel dat je het nu even niet weet. We kunnen ook gewoon afspreken dat ik je over twee weken weer face to face zie? Dan laten we het nu even voor wat het is.”
Ik probeer er tussen te komen en te benoemen wat er juist allemaal gebeurd is. Om een of andere reden verkeerd mijn mond in een ‘ja en amen’ staat van zijn terwijl dit helemaal niet is wat mijn brein wil. Er is zoveel te zeggen, zoveel te benoemen, maar ik heb tijd nodig. Tijd die nu tussen mijn vingers vandaan glipt alsof het er nooit echt is geweest. Ik moet eerst overzichtelijk krijgen wat ik allemaal wil zeggen voordat ik iets kan zeggen. Gun me alsjeblieft die tijd!
Nadat ik alleen maar stilletjes ‘ja’ heb geantwoord op de afsluitende woorden van mijn therapeute hoor ik dat ze al gedag gaat zeggen. Het is nu aan mij om op de rem te drukken want ze lijkt niet door te hebben waar ik mee zit. Hoe kan ze dat ook weten, ze ziet me niet eens… Ze hoort alleen mijn instemming.
Er moet iets zijn, maar waar is het? Waar zijn de woorden waar ik zo naarstig naar zoek? Ik bonk tegen de muur die alles tegenhoudt waar ik over wil praten. Ik schop en ik brul, maar de muur blijft stevig staan. In de tussentijd voel ik de afstand tussen mij en de therapeute groter worden. Terwijl ik nog opzoek ben naar de juiste woorden achter die grote muur lijkt zij vooral opzoek naar het knopje om op te hangen en weer verder te gaan met haar werk van de dag.
“Wacht!” zeg ik haastig om tijd te rekken. “Er is nog iets wat ik wil vragen.”
“Oh, vraag maar. Dat vind ik fijn om te horen.”
Ik voel de afstand tussen mij en de therapeute weer kleiner worden. Ze staat weer dichterbij mij en de muur. Ik weet alleen niet voor hoe lang ik haar hier kan houden want wat ik net zei was meer bluf omdat ik eigenlijk geen concrete vraag heb. Die verrotte muur blijft maar in de weg staan.
Haastig ga ik op zoek naar kiertjes en gaatjes waardoor ik misschien door de muur kan gluren. “Ja, ik moet even bedenken hoe ik dit ga zeggen,” zeg ik maar om nog meer tijd te rekken.
“Natuurlijk, neem je tijd.”
Tijd, daar krijg ik het eindelijk! Dat heb ik nodig! Ik voel langs de muur en voel een oneffenheid. Een kier! Ik gluur er tussendoor en krijg zicht op wat woorden achter de muur. ‘Paniek, thuis, isolatie, buiten, alleen, medicatie, belangst, psychiater…’Het is nu vooral nog een brei, maar langzaamaan wordt het me helderder. Ik besluit dat ik het beste kan beginnen met één specifiek woord.
“De psychiater…” Komt er na een tijdje ietwat willekeurig uit mijn mond. Zodra ik het woord benoem volgt al snel de rest van het verhaal. De woorden beginnen steeds sneller door de kier in de muur stromen. De brei wordt een duidelijk verhaal en zo volgt er werkelijk een telefonisch tussen mij en mijn therapeute. Zoveel mogelijk van wat er op mijn hart rust laat ik naar buiten. Iets wat me eigenlijk bijna nooit lukt. Ditmaal heb ik op tijd op de rem gedrukt. Het enige wat ik nodig heb is tijd… Ja, het duurt wat langer, maar dat zou niet erg moeten zijn zolang het me helpt. Dan vind ik misschien nog wel mijn woorden, maar als je ophangt is het te laat. Dus wil je even op me wachten voordat je weggaat? Alleen zo krijg ik mijn stilte aan de praat.