De wolk

Mijn lichaam rust op de grond. Ik kijk naar boven en staar in het niets, het prachtige niets. Ik vind mezelf in herinneringen. Herinneringen die ik niet herken.

Ben ik wel?

Nu…

Was ik ooit?

Vroeger…

Het besef van mijn vergankelijkheid is slechts een vage aanwezigheid. Een angst, maar toch ook weer niet. Waar ik nu ben, weet ik niet. Ik verplaats elke dag. Een thuis, dat heb ik niet. Niemand zal nu nog weten waar ik ben.

Ik ben…

Maar wie ben ik dan?

Slechts een aanwezigheid zonder vastigheid. Als wolkjes damp die je vast probeert te houden, maar tussen je vingers wegglippen. Een vervluchtiging van iets wat altijd is geweest en zonder waarschuwing verdwijnt.

Ik verdwijn… Langzaam maar zeker verdwijn ik.

Als mijn herinneringen zijn verdwenen terwijl mijn lichaam nog leeft, besta ik dan nog wel?

Of is het meer als een machine die slechts voortbeweegt zonder ziel?

Ijzer… Ik proef ijzer in mijn mond Waarom lig ik op de grond? Ik hoor voetstappen die ik niet herken. Een vreemde vrouw houdt iets bij haar mond en zegt iets onverstaanbaars. Er komen meer voetstappen die zich haastig om me heen verzamelen. Ik word opgetild en op een smal bed gelegd. Mijn lichaam beweegt niet, maar wordt slechts bewogen.

Ben ik dood?

Nee, ik leef. Ik voel dat ik leef. Een herinnering waar ik aan vastklampte ontsnapt...

Mijn lichaam rust op een smal bed. Ik kijk naar boven en staar in het niets, het prachtige niets. Ik beweeg door onbekende ruimtes. Is er iemand die mij nog ziet? Een thuis, dat heb ik niet. Niemand zal nu nog weten waar ik ben. Ik ben… Maar wie ben ik dan?