De kwallenkoningin - een bizarre dag

Onlangs kreeg ik de vraag of ik model wilde staan in een rok van een jonge designer. Dit leek me tof om te doen en ik stemde in. Niet beseffend wat voor bizarre dag ik zou gaan beleven…

We spraken om 10 uur ‘s ochtends af in Stellendam zodat we bij een vogelobservatorium konden gaan shooten. Super leuk idee, alleen de weg ernaartoe was wat lastiger. Een heuveltje hier en een trappetje daar. Niet bepaald handig als je allemaal grote flitslichten en een camera mee wilt nemen. Toch was dat allemaal nog wel te overzien. Tot je bij het tunneltje aankwam dat je naar het observatorium zou leiden. Dit stond volledig onderwater. Het had niet vreemd gestaan als er allemaal vogelaars met een verrekijker, wetsuit, zwemvliezen en een snorkel langs waren gekomen om de vogels te kunnen spotten. Geeft die hobby wel weer een hele nieuwe dimensie.

Op naar de volgende locatie dus…

We gingen daarvoor naar de Brouwersdam want daar had je een mooie steiger en dat was hartstikke leuk om half naakt op te staan. Alleen jammer dat de temperatuur vrij Siberisch was met windkracht ‘tornado’. Dit maakte het – naast de met gladde vogelpoep bedekte ondergrond – best lastig om op mijn hoge naaldhakken op de smalle steiger te blijven staan zonder achterover te kukelen of in een spleet vast te komen zitten. En hoewel de prachtige slierten van de rok elegant heen en weer wapperden stond ik de helft van de tijd met mijn borsten vol in het beeld omdat ik als ‘topje’ een kraag aanhad dat precies mijn borsten moest bedekken. De wind had daar alleen maling aan waardoor ik als een soort dwaze Marilyn Monroe bezig was mijn waardigheid te redden door het lapje onverhoopt naar beneden te blijven duwen. Hierbij probeerde ik ook nog enigszins elegant over te komen, maar het wilde hem niet echt worden. Uiteindelijk hebben we het maar met tape vastgeplakt wat redelijk bleef zitten.

Omdat de foto’s ondanks mijn lichte onderkoeling en bijna doodervaringen goed waren gelukt gingen we dit vieren met eten. Want ja, dit model eet wel.

Toch was dit slechts het begin van de dag omdat we nog op een andere locatie wilden shooten: het ‘Quackjeswater’. Dat klinkt een beetje als een vies drapje, maar het is wel een mooie plek. Hier kan het vaak ook best rustig zijn en dat vond ik wel een fijn idee als ik daar met niet al te veel kleding in het bos moest gaan staan.

Toen we onze spullen eenmaal hadden klaargezet en ik me vluchtig had omgekleed in mijn sliertige rok met hoge naaldhakken en kraagje, viel het me op dat het voor een doordeweekse dag helemaal niet zo rustig was in het bos. Het was namelijk herfstvakantie… Het moment dat iedere ouder zijn kinderen weer wat van de natuur wilde laten beleven door ze in een nabijgelegen bos uit te laten.

De ene na de andere kudde kinderen ging mijn schaars geklede lichaam voorbij terwijl hun moeders me ietwat afkeurend aankeken en haastig tegen hun kinderen zeiden dat ze moesten doorlopen.

In de tussentijd probeerde ik zo min mogelijk een trauma te veroorzaken bij deze tere kinderzieltjes door mezelf zoveel mogelijk met mijn armen te bedekken en niet voor hun ogen op mijn plaat te gaan doordat mijn naaldhakken in de modder wegzakten. Toen ik uiteindelijk een redelijk normaal shirtje aan mocht was dat een hele opluchting. Nog steeds was ik een bezienswaardigheid, maar wel een meer aangeklede bezienswaardigheid.

Toen er daarna nog kinderen voorbijliepen die vragend bleven staan kijken zei ik bloedserieus: “Ik ben de kwallenkoningin!” Waarna ze me met grote ogen aan bleven kijken alsof ze iets wonderbaarlijks hadden ontdekt terwijl hun ouders ze weer benadrukten om door te lopen.

Nadat ik me nog door een soort blubberpoel had begeven en innig met een boom op de foto ging terwijl mijn benen werden geaaid door brandnetels was het moment eindelijk daar: “It’s a wrap!” riep Richard (de fotograaf) enthousiast waarna we elkaar lachend high fives gaven en ik weer mijn normale kledij aantrok.

Na een dagje van onderkoeling, vogelpoep ontwijken, door brandnetels ploeteren en enkels verzwikken, kwam ik die avond moe maar voldaan thuis. Want hoewel dit allemaal waarschijnlijk klinkt als een ware kwelling, vind ik het toch altijd weer leuk om te doen. Zeker als je dan het eindresultaat ziet dat niets van het verhaal erachter verraadt. Gezellig op pad met een topteam terwijl je samen iets moois neerzet. Je moet jezelf alleen vooral niet té serieus willen nemen zodat je gewoon kunt lachen om alle bizarre gebeurtenissen. Nee, modellenwerk is niet altijd zo makkelijk als het lijkt, maar het is wel heel erg leuk.

Foto resultaat:

Alles voor de kunst.