.jpg)
Ik heb geen verlangens. Geen dromen om na te streven. Er is niets in de toekomst waar ik naarstig naar verlang. Ik leef slechts omdat dat een gegeven is. Ik besta, maar weet niet zo goed waarom. Misschien moet ik ook niet op zoek gaan naar een ‘waarom’ in dit zinloze bestaan.
Hoewel alles leeg voelt, maak ik me tegelijkertijd ook constant zorgen. Ik weet namelijk niet of ik deel wil uitmaken van deze maatschappij. Niet omdat ik me zo rebels voel, maar meer omdat er zoveel dingen gebeuren die ik niet kan bevatten. Waarom gebeuren de dingen zoals ze gebeuren? Waarom wordt er zoveel kapotgemaakt? Waarom lijkt men niet verder te kunnen kijken dan de directe behoeftebevrediging? Waarom laten we ons allemaal blindelings meevoeren door een bepaalde ‘flow’ waarna we vast komen te zitten in een ongewild stramien?
Dat ik die angst voel betekent tegelijkertijd dat ik toch wel ergens een gevoel van zingeving beleef. Want als alles zinloos zou zijn dan is er ook geen reden om bang te zijn. Dan maakt het niet uit dat de wereld kapotgaat of dat we allemaal blindelings de stroming volgen. Dan zou ik me er stomweg door laten meevoeren.
Waar verlang ik dan wel naar? Ik kan me miljoenen dingen inbeelden die me beangstigen en die me verdriet doen, maar ik weet niet zo goed wat ik dan wel wil. Ja, ik wil wereldvrede, het stoppen van de hongersnood en drinkwatertekort of de klimaatverandering terug in balans brengen. Dat zijn allemaal dingen die me tegelijkertijd angstig maken omdat ze allemaal zo groots en onbereikbaar zijn. De kleinere dingen waar de meeste mensen naar verlangen, daar verlang ik dan weer niet per se naar.
Ik verlang niet naar een huis. Ik verlang niet per se naar kinderen (maakt me ook angstig). Ik verlang niet naar een baan aan de top. Ik verlang niet naar rijkdom. Ik verlang niet naar faam. Ik verlang niet naar intimiteit. Ik verlang niet naar een wereldreis. Ik verlang niet naar mooie spullen. Wat dan wel? Wat is hetgeen waarmee ik mijn leven zin geef?
Misschien moet ik ook niet kijken naar wat ik niet heb, maar naar de dingen die ik wel heb.
Ik heb een gezin dat altijd voor me klaarstaat. Ik heb een klein aantal vrienden, maar wel de allerbeste. Ik heb een paard waar ik elke dag met liefde naartoe ga. Ik klim ongeveer drie keer per week waar ik echt mijn ei kwijt kan en tegelijkertijd sociaal contact heb. Ik doe aan hardlopen waarbij ik ontdek hoe mooi mijn omgeving wel niet kan zijn. Ik schrijf muziek en zing mijn nummers met passie. Ik schrijf teksten… Ik schrijf alles van me af en deel zo mijn verhaal.
Het zijn die dingen, die kleine nietszeggende dingen, die in essentie helemaal niet zo belangrijk zijn voor de wereld. Dit zijn de dingen waar ik naar verlang. Hiervoor ben ik namelijk niet bang. Het ligt binnen handbereik en ik kan er in blijven groeien. Ze geven me mijn momenten van geluk.
Zo verdwaal ik soms in angst en lijkt alles uit elkaar te vallen. Nu weet ik dat juist die angst betekent dat ik nog ergens naar verlang. Ja, het maakt me bang omdat het niet altijd zo voelt. Maar omdat ik iets niet kan zien, betekent dat nog niet dat het er niet is.
Dit is mijn verlangen, mijn zinloos verlangen.
Wil jij naar aanleiding van dit verhaal (anoniem) praten met een hulpverlener? Neem dan contact op met MIND Korrelatie. Denk je aan zelfmoord of heb je er vragen over neem dan contact op met zelfmoordpreventie 113.